Slapen
in je vuile kleren
Afstand nemen is gelukt. Als de lezer een keer alles achter zich wil laten, kan ik een trek door het Rolwalingdal van harte aanbevelen. Stel je een woeste bergstroom voor die zich tussen steile bergwanden een weg baant. Op een paar plaatsen verbreedt het dal zich en daar zijn nederzettingen. De enige verbinding daartussen is een smal pad en daarover, beste lezer zwoeg je voort. De drager met de veertig kilo bagage is vooruit gesneld. In een oneindig lager tempo volg je hem. Met je partner en je sherpagids klim en daal je, klauter je over rotsblokken en balanceer je over wankele bruggetjes. Naarmate je stijgt, daalt de temperatuur. Eerst loop je dagen door bergbossen, maar uiteindelijk overschrijd je de boomgrens. Daar ligt op een kale vlakte tussen de steile bergen een groep huisjes van gestapelde stenen, donker, tochtige en kil. Je slaapt er met je ongewassen lijf in je vuile kleren, met een bivakmuts op tegen de kou.
Afstand nemen is gelukt. Als de lezer een keer alles achter zich wil laten, kan ik een trek door het Rolwalingdal van harte aanbevelen. Stel je een woeste bergstroom voor die zich tussen steile bergwanden een weg baant. Op een paar plaatsen verbreedt het dal zich en daar zijn nederzettingen. De enige verbinding daartussen is een smal pad en daarover, beste lezer zwoeg je voort. De drager met de veertig kilo bagage is vooruit gesneld. In een oneindig lager tempo volg je hem. Met je partner en je sherpagids klim en daal je, klauter je over rotsblokken en balanceer je over wankele bruggetjes. Naarmate je stijgt, daalt de temperatuur. Eerst loop je dagen door bergbossen, maar uiteindelijk overschrijd je de boomgrens. Daar ligt op een kale vlakte tussen de steile bergen een groep huisjes van gestapelde stenen, donker, tochtige en kil. Je slaapt er met je ongewassen lijf in je vuile kleren, met een bivakmuts op tegen de kou.
Adembenemende
woestheid
’s Ochtends schijnt de zon en geniet je van de adembenemende woestheid van het landschap. Tegen de middag trekt het dicht en begint het te regenen. Je luncht met een bord rijst met linzensaus, drinkt een kop oploskoffie en gaat in bed een boek lezen op je e-reader. Voor de avond eet je een bord gekruide aardappelen en gaat opnieuw naar bed. Het getik van de regen is het enige geluid. Verkeer ontbreekt, het handjevol andere mensen zit binnen en de yaks staan stemloos in het veld. Gedachten worden schaars en gaan over de batterij van je hoofdlampje en warme sokken. In de lange uren in bed probeer je soms aan thuis te denken, aan je kinderen en vrienden en aan je werkzaamheden, maar het lukt niet. Het boek dat je leest dringt nauwelijks tot je door. Dat gaat over een wereld die je niks zegt, zozeer ben je in het hier en nu.
’s Ochtends schijnt de zon en geniet je van de adembenemende woestheid van het landschap. Tegen de middag trekt het dicht en begint het te regenen. Je luncht met een bord rijst met linzensaus, drinkt een kop oploskoffie en gaat in bed een boek lezen op je e-reader. Voor de avond eet je een bord gekruide aardappelen en gaat opnieuw naar bed. Het getik van de regen is het enige geluid. Verkeer ontbreekt, het handjevol andere mensen zit binnen en de yaks staan stemloos in het veld. Gedachten worden schaars en gaan over de batterij van je hoofdlampje en warme sokken. In de lange uren in bed probeer je soms aan thuis te denken, aan je kinderen en vrienden en aan je werkzaamheden, maar het lukt niet. Het boek dat je leest dringt nauwelijks tot je door. Dat gaat over een wereld die je niks zegt, zozeer ben je in het hier en nu.
Inspirerend
bergvolk
Je kunt je voorstellen dat mijn stroom gedachten over Te grijs snel opdroogde. Ik had stiekem gehoopt op vlagen geniaal inzicht, maar die bleven uit. Tot dit moment heb ik het manuscript dicht gelaten. Misschien houd ik dat zo en schrijf ik uit mijn hoofd de tweede versie. Het is vreemd. De reusachtige bergen doordringen je van je nietigheid. Tegelijk laten de geharde bewoners je zien waartoe de mens in staat is. Als de Nepalezen kunnen leven en lachen in de Himalaya, dan moet ik toch in het comfortabele Nederland een in wezen simpel boek kunnen voltooien dat al half is.
Je kunt je voorstellen dat mijn stroom gedachten over Te grijs snel opdroogde. Ik had stiekem gehoopt op vlagen geniaal inzicht, maar die bleven uit. Tot dit moment heb ik het manuscript dicht gelaten. Misschien houd ik dat zo en schrijf ik uit mijn hoofd de tweede versie. Het is vreemd. De reusachtige bergen doordringen je van je nietigheid. Tegelijk laten de geharde bewoners je zien waartoe de mens in staat is. Als de Nepalezen kunnen leven en lachen in de Himalaya, dan moet ik toch in het comfortabele Nederland een in wezen simpel boek kunnen voltooien dat al half is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten