Kunstenaars, dat zijn we allemaal

Sinds ik weer schrijf moet ik vaak aan John Lennon denken. Toen de ex-Beatle werd gevraagd of hij wel eens moeite had inspiratie te vinden, reageerde hij verbaasd. Overal om hem heen hoorde hij een overvloed aan interessant geluid. Hij wilde graag iets doen met al die tonen en ritmes, maar meestal ontbrak de tijd.
De drang om de werkelijkheid in een of andere vorm vast te leggen, is niet beperkt tot creatieve geesten zoals Lennon. Hordes mensen beschrijven wat ze zien en horen in blogs. Overal zie je fotograferende en filmende mensen. Miljoenen kinderen tekenen iedere dag. We zijn allemaal kunstenaars, hoe vaak de muze het ook laat afweten en hoe onbeholpen en middelmatig onze artistieke werken mogen zijn.

Zon in hoedendoos
Veel godsdiensten hebben het creatieve instinct aan banden proberen te leggen. Zij zagen kunst als een poging van de mens om zich een stukje van Gods schepping toe te eigenen. Deze visie heeft Nescio gepersonifieerd in de kunstschilder Bavink die er nooit in slaagt de werkelijkheid recht te doen in een schilderij en uiteindelijk de zon wil vangen in een hoedendoos. Tegenwoordig zou hij de volmaakte foto van de zon willen maken en constateren dat hij alleen gebrekkige gelijkenissen kan produceren. Ik denk dat iemand Bavinks gedrevenheid zou willen, maar dat iedereen het verlangen kent naar de volmaakte weergave van de essentie van werkelijkheid, naar enpowerment. We zouden vaker gehoor moeten geven aan dat verlangen.

Lichtspel met regenbogen
Net als Lennon en waarschijnlijk de meeste lezers laat ik de meeste inspiratiemomenten ongebruikt passeren. Deze week fietste ik echter een brug op over de Amstel en zag een lichtspel dat ik moest vastleggen. Een korte scène voor Te grijs was het resultaat. Claudia en Diederik gaan de brug op en zien in de verte een verblindend licht:
Het duurt even voor ze begrijpen dat een raam van een kantoor de ondergaande zon weerkaatst in een lichtbundel die over het water een zilveren baan vormt tot de brug waarop ze staan. Dichterbij aan de westelijke oever schittert een torentje met gouden windwijzer in de ondergaande zon. Het lijkt te zweven, omdat het gebouw eronder in de schaduw verborgen ligt. Ze houden stil en kijken, de fietsen tussen de benen. Ook andere fietsers zijn gestopt en mensen komen uit hun huizen, telefoon klaar om foto’s te maken. Een regenboog piekt hoog boven Diederik en Claudia om achter hen tussen de huizen te landen. Ernaast ontdekken ze een tweede regenboog, een spiegelbeeld van de eerste, maar zwakker. Ook Claudia pakt haar telefoon, maar de foto is een povere afspiegeling van de magische werkelijkheid. Ze knikken naar elkaar en fietsen weg, want ze willen op tijd zijn voor de yoga.