Voorraad oude schrijfsels levert diamantje op

De meeste lezers zullen ze hebben, de gedichten en verhalen waaraan ze ooit zijn begonnen, maar die nu sluimeren in vergetelheid. Toevallig kwam ik er een paar tegen. Van de basisschool vond ik De avonturen van Kwek de Kikker en van de middelbare school Idylle in de regen. Recenter zijn Moeder en zoon en Het oosterse sprookje, beide aanzetten tot langere verhalen. Ik vond ook mijn bijdragen aan Het Drieluik, een productie over een driehoeksrelatie die de verhoudingen tussen de drie auteurs onder grote druk zette en nooit is afgemaakt. Gedichten heb ik niet meer: na een verbroken relatie heb ik mijn puber poëzie boos verbrand. De fragmenten die ik me herinner, zijn pathetisch en beschamend slecht.

Omslag in Chartres
Onvoltooide schrijfsels bewaar je meestal voor later gebruik. Daar komt het echter zelden van, je hebt gewoon geen klik meer met wat je hebt geschreven. Wie schetst dan ook mijn verbazing dat ik in mijn archiefje een scène vond waar ik net naar op zoek was.
De opzet van Te grijs is dat de hoofdpersoon wegzinkt in zijn zestigercrisis en vervolgens de weg omhoog vindt. Tot nu toe verstrikt Diederik zich echter steeds meer in zijn depressieve denken. Er is een omslag nodig, de geboorte van een meer positief levensgevoel, pril als het is. Precies dat vond ik in het Drieluik-dossier, waar mijn door relatieleed geteisterde personage Manuela door een collega naar de kathedraal van Chartres wordt gestuurd. Ik hoefde haar alleen maar om te bouwen tot man, door het stadje omhoog sturen naar de kerk en op een bank te laten plaatsnemen.     

Robijn-in-loodramen
Na een paar minuten ontdekt Diederik dat dit eeuwenoude paleis van God een stem heeft, die in zijn hoofd spreekt.
“Mijn bouwers hebben in mij alle schoonheid en wijsheid geconcentreerd waarover ze beschikten. Zodat jij hier troost en toekomst kunt vinden, net als degenen die voor je kwamen en degenen die na je zullen komen. Spreek tot me!” Zwijgend vertelt Diederik zijn verhaal van afwijzing en falen, in flarden die opstijgen langs de ramen, naar het dak en daar doorheen, hemelwaarts. Tegelijk dalen kracht en ontspanning neer, tranen beginnen over zijn wangen te lopen. Hij wordt aanvaard en aanvaardt zichzelf, het is een heerlijk gevoel. Dan schrikt hij op omdat een invalide toerist zijn kruk op de vloer laat kletteren. Hij voelt zich betrapt en bedrogen.
“Een oud, dood gebouw ben je,” zegt hij nijdig tegen de kerk, “Niks méér.”
Juist op dat moment breekt de zon door en transformeert de bovenste gordel ramen in adembenemende collecties robijnen, saffieren, smaragden en andere edelstenen.    
“Sorry,” mompelt Diederik geïntimideerd,  ”Ik heb niks gezegd.”