Goed nieuws inspireert tot absurde dialoog

Leren schrijven doe je door veel te lezen, zegt een van de vele schrijfgoeroes. Ik lees dus veel, ook blogs zoals Leeuwenhart Krijn. Dat is de blognaam van hartpatiënt Krijn Krijgsman, een jongeman van 20 die na 356 dagen uit het ziekenhuis is ontslagen. Zijn derde hart werkt goed, hij kan naar huis. Bij tijden was een goede afloop onzeker, zo blijkt uit de stroom opgeluchte reacties op het blog.

Veel wachten
Krijns tweede hart was een machientje, de andere twee kwamen van donoren. De schrijfster van het blog, moeder Warna Krijgsman, heeft menig post gewijd aan het wachten op een hart. Dat is een macabere en slopende bezigheid. Ik besefte toen dat Warna waarschijnlijk graag haar eigen hart had willen doneren aan haar zoon. Als dat mogelijk was geweest en als ze niet twee andere kinderen had gehad en een liefhebbende man.  

Absurd gesprek
Toen ik later de keukenkastjes poetste en over Te grijs nadacht, besefte ik dat veel ouders die impuls moeten hebben. Ook Diederik en Claudia, die gevangen zitten in een negatieve spiraal. Ik stelde me voor dat ze op de televisie de moeder van een hartpatiënt zien vertellen dat ze zich graag voor haar zoon wil opofferen. De dramatische manier waarop ze dat zegt, ergert Claudia en er ontspint zich het volgende absurde gesprek…    

Verwijtende blik
“Tjonge, jonge”, schampert Claudia. ”Wat heeft die vrouw veel over voor haar lieveling.”“Jij zou hetzelfde doen voor Sebas,” zegt Diederik. Ze gaat onmiddellijk in de verdediging. Ja, natuurlijk, want anders doe jij het en dan kijk je me de rest van mijn leven aan met die verwijtende blik van: ik moet ook alles doen.”
Ze vallen stil, want behalve Claudia’s vreemde betoog klopt er meer niet. Ze hebben geconstateerd dat ze alle twee bereid zouden zijn te sterven om hun zoon te laten leven. Daarvoor kan je je pet afnemen, maar zij,ze katten elkaar af. Claudia pakt Diederiks hand en samen zitten ze zich langdurig te schamen.