Een boek schrijven? Je moet wel gek zijn

Een boek maken is eigenlijk een volslagen idioot project. Het is als het bouwen van een huis zonder bouwtekening. De kansen op commercieel en literair succes zijn klein. Dat schrijft Annejet van der Zijl (Sonny boy, Alfred Heineken) in het Historisch Nieuwsblad van september. Misschien goed nieuws voor de bloglezers die al jaren met een boek in hun hoofd rondlopen maar dat steeds maar niet op papier krijgen. Omdat het brouwen van bier of het snoeien van de rozen voorging. Met goede reden, want nu hebben ze bier in de pul en bloemen in de vaas. Schrijven had alleen een manuscript opgeleverd dat hoogstwaarschijnlijk na een tocht langs de uitgevers in een la zou belanden. Slechts één op de duizend manuscripten wordt een succes, misschien nog minder.

 

Hoop op DWDD
Door een merkwaardig toeval zal juist ons verhaal de uitzondering op de regel zijn. Te grijs bijvoorbeeld is het boek dat ik zelf op mijn 60-ste verjaardag had willen krijgen. Achter die bescheiden formulering zit natuurlijk de hoop dat de duizenden Nederlanders die jaarlijks 60 worden dezelfde wens hebben en mijn boek kopen. Lovende kritieken, rijkdom en zelfs een optreden in DWDD liggen in het verschiet. Maarnietheus.
Zal ik op een gegeven moment spijt krijgen dat ik niet ben gaan brouwen of snoeien? Annejet geeft een welkom sprankje hoop. In haar visie is het niet het resultaat dat telt, maar het proces. “Schrijf uit nieuwsgierigheid, schrijf uit zucht naar avontuur – gewoon om te kijken hoe het afloopt,” met die zin besluit ze haar artikel. En dat is inderdaad het fascinerende van schrijven. Je zet je laptop aan, opent je verhaaldocument  en laat iemand uit de bus stappen. Waar die vervolgens heen gaat, hoop je in de loop van de komende uren te ontdekken.

Bebloed laken
De ontdekkingsreis blijft spannend, want soms loop je vast. Het volgende fragment uit In de schaduw van de Wolkenkrabber laat dat zien. De copywriter Marjan de Vries heeft besloten een thriller te schrijven.
”Bloed druppelde traag op het witte laken,” tikte ze en herlas deze veelbelovende aanzet met tevredenheid. En wiens bloed was het?
“…uit de wonden van de blonde schoonheid,” voegde ze na een korte denkpauze toe. En de dader?
Ze schonk een glas rosé in. Het was weliswaar nog ochtend, maar nood breekt wet. Bij het derde glas was ze echter  nog niets opgeschoten.
Die dader is natuurlijk verdwenen, dacht ze ontmoedigd. Waar was hij heen gegaan. Naar huis? Het leek logisch, maar klonk weinig spannend.    

Het reactieveld komt tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Probleem met plaatsing? Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Alleen je naam komt in het reactieveld. Het reactieveld komt tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Probleem met plaatsing? Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Alleen je naam komt in het reactieveld.