Leesvoer in de Seventies
Ik schreef afgelopen week onder meer een scène waarin Diederik terugkijkt op zijn studietijd in de jaren zeventig. Hij denkt na over de boeken die hij en zijn vrienden lazen, Honderd jaar eenzaamheid van Gabriel Garcia Márquez, De mandarijnen van Simone de Beauvoir, De wegen der vrijheid van Jean Paul Sartre, On the road van Jack Kerouac. Het ritsloze nummer van Erica Young, Meningen van een clown van Heinrich Böll, Narziss en Goldmund van Herman Hesse. Diederik&Co verslonden deze boeken en vergaten ze nooit meer. Ongetwijfeld refereerden de gasten op Diederiks 60-ste verjaardagsfeestje verschillende keren aan deze boeken. Ze stonden bij hen allemaal nog in de boekenkast, gehavend en vergeeld.
Ik schreef afgelopen week onder meer een scène waarin Diederik terugkijkt op zijn studietijd in de jaren zeventig. Hij denkt na over de boeken die hij en zijn vrienden lazen, Honderd jaar eenzaamheid van Gabriel Garcia Márquez, De mandarijnen van Simone de Beauvoir, De wegen der vrijheid van Jean Paul Sartre, On the road van Jack Kerouac. Het ritsloze nummer van Erica Young, Meningen van een clown van Heinrich Böll, Narziss en Goldmund van Herman Hesse. Diederik&Co verslonden deze boeken en vergaten ze nooit meer. Ongetwijfeld refereerden de gasten op Diederiks 60-ste verjaardagsfeestje verschillende keren aan deze boeken. Ze stonden bij hen allemaal nog in de boekenkast, gehavend en vergeeld.
Rolmodel voor hippies
Toen ik beschreef hoe Diederik over Hesse nadacht, begon ik automatisch uitleg te geven. Dat Goldmund leerde beeldhouwen en succesvol was in zijn werk en bij de vrouwen. Hoe hij telkens weer alles achter zich liet en op zoek ging naar nieuwe avonturen. Dat het boek uit 1930 in de jaren zeventig is herontdekt en de dolende Goldmund rolmodel werd voor de hippies en de groepen eromheen. Na een halfuur telde mijn uitleg 290 woorden. Toen pas besefte ik dat geen enkele virtuele lezer hierop zat te wachten en schrapte de alinea.
Toen ik beschreef hoe Diederik over Hesse nadacht, begon ik automatisch uitleg te geven. Dat Goldmund leerde beeldhouwen en succesvol was in zijn werk en bij de vrouwen. Hoe hij telkens weer alles achter zich liet en op zoek ging naar nieuwe avonturen. Dat het boek uit 1930 in de jaren zeventig is herontdekt en de dolende Goldmund rolmodel werd voor de hippies en de groepen eromheen. Na een halfuur telde mijn uitleg 290 woorden. Toen pas besefte ik dat geen enkele virtuele lezer hierop zat te wachten en schrapte de alinea.
Verouderd referentiekader
De boeken die ik boven noemde, werden bekroond als meesterwerken, verschillende auteurs kregen de Nobelprijs voor literatuur. Toch roepen hun namen bij weinig mensen onder de vijftig een Aha-erlebnis op. Als ik aan dit publiek het verouderde referentiekader van Diederiks generatie wil duidelijk maken, wordt Te grijs door de uitleg veel te dik en veel te saai. De digitale editie zou linkjes hebben op iedere pagina. Een dergelijk boek moet ik niet willen schrijven.
De boeken die ik boven noemde, werden bekroond als meesterwerken, verschillende auteurs kregen de Nobelprijs voor literatuur. Toch roepen hun namen bij weinig mensen onder de vijftig een Aha-erlebnis op. Als ik aan dit publiek het verouderde referentiekader van Diederiks generatie wil duidelijk maken, wordt Te grijs door de uitleg veel te dik en veel te saai. De digitale editie zou linkjes hebben op iedere pagina. Een dergelijk boek moet ik niet willen schrijven.
Verjaardagscadeau
En zo ontdekte en accepteerde ik deze week wie mijn virtuele lezers zijn. Dat zijn mensen die weten wie Márquez en Hesse zijn. Mensen die in dezelfde tijdscapsule gevangen zitten als Diederik en zijn vrienden. Die ontdekken dat de wereld niet meer de hunne is en het tij van het leven zich tegen hen heeft gekeerd. Het is goed mogelijk dat zo’n boek lezers vindt buiten de kring van zestigers. Hesse had ook nooit kunnen denken dat Amerikaanse hippies onder het genot van een dikke joint massaal zouden wegzwijmelen bij zijn verhalen. Maar allereerst probeer ik het boek te schrijven dat ik zelf cadeau had willen krijgen op mijn 60-ste verjaardag. Het verhaal van mijn eigen situatie, met humor verteld en met een positief einde.
Het reactieveld komt tevoorschijn als je
klikt op Opmerkingen. Probleem met
plaatsing? Klik de klaplijst achter Reageer
als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Alleen je naam komt in het reactieveld. Het reactieveld komt
tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen.
Probleem met plaatsing? Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik
op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Alleen je naam komt in het reactieveld. En zo ontdekte en accepteerde ik deze week wie mijn virtuele lezers zijn. Dat zijn mensen die weten wie Márquez en Hesse zijn. Mensen die in dezelfde tijdscapsule gevangen zitten als Diederik en zijn vrienden. Die ontdekken dat de wereld niet meer de hunne is en het tij van het leven zich tegen hen heeft gekeerd. Het is goed mogelijk dat zo’n boek lezers vindt buiten de kring van zestigers. Hesse had ook nooit kunnen denken dat Amerikaanse hippies onder het genot van een dikke joint massaal zouden wegzwijmelen bij zijn verhalen. Maar allereerst probeer ik het boek te schrijven dat ik zelf cadeau had willen krijgen op mijn 60-ste verjaardag. Het verhaal van mijn eigen situatie, met humor verteld en met een positief einde.
In mijn zeer nabije omgeving lezen een paar twintigers met veel smaak Hesse, Marques en Kerouac. En ik denk dat ze ooit ook jouw boek zullen lezen. Wat dat betreft zie ik het niet somber in. Verder lijkt het me een prima uitgangspunt om een boek te willen schrijven dat je op je verjaardag had willen krijgen.
BeantwoordenVerwijderenDoor je blog over voor wie je schrijft, moet ik denken aan David Sedaris. Ik lees momenteel weer eens een boekje van Sedaris (Let's explore diabetes with owls). Deze keer vind ik hem weer onderhoudend en verschrikkelijk grappig. Misschien waardeer ik hem nu zo omdat ik in Amerika verblijf, hij Amerikaan is en ik hem hier beter op waarde kan schatten. Doet er niet toe.
BeantwoordenVerwijderenZijn dagboek vormt de basis van al zijn stukken. Zijn relaas over de manier waarop hij daar dagelijks aan werkt (Day in, Day out) vertoont gelijkenissen met jouw blog. Sedaris en jij leggen weliswaar verschillende accenten, jij maakt bijvoorbeeld gewag van de kwantiteit van je dagelijks schrijven, hij benadrukt zijn arsenaal aan onderwerpen. Maar de overeenkomst tussen jullie beider metaschrijfwerk is dat je een kijkje geeft in de keuken van je schrijverschap. Dat is voor een bepaald publiek reuze interessant, voor medeschrijvers bijvoorbeeld.