Wie wil mij als vriend

Vrienden zijn voor mij van het grootste belang, ook nu ik kinderen en kleinkinderen heb. Waarom sommige mensen mijn vrienden zijn geworden en andere niet, is een onbeantwoordbare vraag.

 

Geen uitslovers
Al mijn vrienden zijn serieuze mensen die doen wat ze zich voornemen. Dat wil niet zeggen dat ze altijd bereiken waar ze naar streven, maar de meesten zijn afgestudeerd en vaak ook gepromoveerd, maar zelfs die laatsten laten zich niet op hun kennis voorstaan. Uitslovers zijn het niet. Men woont fatsoenlijk en rijdt bijvoorbeeld in functionele auto's, niet meer. Sommige hebben het verder gebracht dan anderen en krijgen daarvoor ook waardering, maar in wezen zijn allen voor mij gelijk, dat wil zeggen dat ze allen de specifieke kenmerken hebben die ik waardeer. Allen praten gemakkelijk en hebben het geduld naar mij te luisteren, maar de een is in geschiedenis en politiek geïnteresseerd en de ander geeft de voorkeur aan persoonlijke observaties en filosofische beschouwingen. 

Alleen een vismaat
Op de lagere school had ik een enkele vriend, een vismaat eigenlijk, die ik had opgedaan bij een van de vele watertjes waaraan onze nieuwbouwwijk rijk was. Pas toen ik was blijven zitten in de tweede klas middelbare school, maakte ik twee vrienden en dat was voorlopig genoeg. Later kreeg ik daar meer vrienden. Evenals toen ik naar de universiteit ging en in de tijd dat ik kinderen kreeg die naar de opvang gingen en met andere kinderen optrokken, waarvan de ouders elkaar lagen. Aan het werk heb ik drie vrienden overgehouden waarvan er twee helaas zijn overleden.

Hoe kom je aan je vrienden? Voorspelbaarheid is hier het sleutelwoord. Het delen van hartsgeheimen, terwijl daar geen aanleiding voor bestaat, is taboe. Je moet normaal zijn met een stukje extra, want anders ben je saai. Pas op mijn 14e leden leerde ik de juiste verhouding tussen die twee kennen. Toen heb ik mezelf niet meer afgevraagd “bij wie wil ik graag horen?”. Nee, ik draaide het om: "Wie wil er misschien bij mij horen?” Met hem zal ik mij aanvrienden. Althans proberen vriendschap te sluiten, omdat de beslissing bij de andere partij ligt.

(eindredactie: Angeline Jansen)

De eenvoudigste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Open op deklaplijst Reageer als en klik op Naam/URL. Voer je naam in en gebruik als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan gepubliceerd onder jouw naam

 

Harris maakt goede kans tegenover Trump

Kamala Harris zal het opnemen tegen Donald Trump. Zij maakt een goede kans om in januari de eed af te leggen als president van de Verenigde Staten, ook wel God's Own Country genoemd.

 

Crimineel

Donald Trump is officieel een misdadiger en zijn strafblad is groot. Nu is het zo dat presidenten van de Verenigde Staten niet altijd een onbesproken faam hebben. Kennedy zat achter de vrouwen aan en zijn opvolger Johnson verzamelde een aantal lucratieve radiofrequenties op naam van zijn vrouw. Reagan toonde een opmerkelijk zwak geheugen bij de Iran contra-affaire. Door de rechter werden ze niet veroordeeld, maar Trump wel. Op hem stemmen is een officiële misdadiger steunen.

Weinig actie

Trumps bewind belooft weinig actie en hij staat symbool voor de oude mannen die het zo goed weten en die de baas zijn. Dan Harris. Zij symboliseert de toekomst van het land, waarin huidskleur geen rol speelt. Haar ouders zijn allebei niet-blanke immigranten, die het desondanks goed hebben gedaan en hun dochter is een kansrijke presidentskandidaat.

Het is niet dat ik Harris begaafder vind dan Donald Trump. Het is gewoon tijd dat de zaak wordt opgeschoond. Zoals de achterlijke wapenwetgeving en het ontbreken van een ziekenfonds. Wat een bewindspersoon bereikt, wordt in hoge mate bepaald door de manoeuvreerruimte en die is zeer beperkt. Belangrijker is dat hij een kind van zijn tijd is. Kamala is een kind van haar tijd en Trump is een has been.

(eindredactie: Angeline Jansen)

De eenvoudigste manier om te reageren isvia facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Open op deklaplijst Reageer als en klik op Naam/URL. Voer je naam in en gebruik als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan gepubliceerd onder jouw naam

Een soort voorlopig leven

Sommige dingen blijven je bij en je weet niet precies waarom. Zo zei de vader van een vriend eens dat hij de studententijd de gelukkigste periode van zijn leven vond. Ik vond dat ongepast tegenover zijn vrouw, die immers de sleutel was tot geluk, maar zij reageerde niet. 

Intellectuele ballast

Ze was het kennelijk gewend dat mannen hoog opgaven over hun studententijd. Zij kwam zelf uit een milieu waar de universiteit onbekend was en in ieder geval een mannending. Een enkel meisje studeerde een taal maar maakte de studie meestal niet af. Zodra ze de ware had gevonden, was haar studie overbodig geworden. Zij was in het huwelijk verantwoordelijk voor de kinderzorg en de zorg voor haar man natuurlijk. Daarvoor had ze geen graad in de Franse of Spaanse taal nodig.

Lezen en lullen

Intussen neig ik hem gelijk te geven. Je had een zekere status die tot niets verplichtte. Je kon zo lang over de studie doen als je goed vond. Sommige studenten deden jaren niets dan feesten of tobben. Tot je 30e was er niets aan de hand met je studieduur. Pas daarna was die studentenperiode voorbij en werd het tijd om een baantje te zoeken.Tot die tijd wisselden vrije tijd en studie elkaar af. Ik studeerde zelf geschiedenis omdat ik dat leuk vond. Dat wil zeggen dat ik altijd zat te lezen, hetzij verplichte boeken voor een tentamen, hetzij interessante boeken over geschiedenis.

Moe gelezen ging je zo rond elf uur ‘s avonds eens kijken of er iemand van je vrienden thuis was om te praten over de boeken die je had gelezen, de politiek en soms over relaties met de andere sekse.

Overvolle treinen

Toen de studie achter de rug was ging ik werken. Toen ontdekte ik pas waar de meeste mensen mee bezig waren, namelijk op tijd op je werk komen en na het werk zo snel mogelijk weer naar huis. Ik moest me in overvolle treinen persen, vaak twee keer, in verband met overstappen. Ja, en inspraak, die had je niet, je deed wat de baas zei. Tenzij je ruzie wilde en daar was ik niet in geïnteresseerd. Ik wilde het vak leren en er carrière in maken. Kortom, mijn echte leven was begonnen. Het heerlijke studentenleven was voorbij. 

(eindredactie: Angeline Jansen)

De eenvoudigste manier om te reageren is via facebookof michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Open op de klaplijst Reageer als en klik op Naam/URL. Voer je naam in en gebruik als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan gepubliceerd onder jouw naam

 

 

Hoe ouder, deste sentimenteler

De ouderdom komt met gebreken en daar neemt mijn lichaam als CBS-patient een  extra voorschot op. Tegelijk word ik ook sentimenteler en dat is niet alleen een nadeel.

Alles wordt minder
Het lichaam wordt stijver en allerlei pijntjes doen hun intrede. Verder neemt het uithoudingsvermogen af. Het gezichtsvermogen wordt minder en ook het gehoor wordt minder. Bijna iedereen boven een bepaalde leeftijd is brildragend en dat is normaal. Anders ligt het bij het gehoorverlies. Mensen worden boos als ze iets niet verstaan en wijten het aan zacht praten, slecht articuleren of achtergrondgeluiden. Doof zijn is nog altijd een schande en dat is de reden waarom veel mensen weigeren een hoortoestel te dragen.

Tranen met tuiten
Een ander ouderdomsverschijnsel is een toename van het aantal keren dat ik tot tranen toe bewogen ben. Als ik in een relationele crisis zou zitten - maar daar doen we niet meer aan -, is het normaal om te huilen. Idem als ik op tv een reportage over Gaza of Oekraïne bekijk. 

Maar het gaat over de grens van verantwoord huilen als ik naar een romcom zit te kijken en dan precies ga huilen wanneer het de bedoeling is, terwijl dat vaak ten overvloede ook nog eens wordt voorgedaan. Verder ben ik in tranen bij gevallen van onrecht en tegenslagen waar mensen echt niks aan kunnen doen.

Mijn echtgenote Angeline is blij met de verlaging van mijn interne drempel op mijn sentimentaliteit en vindt het natuurlijk overkomen. Ik ben geneigd het met haar eens te zijn, maar ik heb toch een punt van twijfel. Dat ik nooit gehuild heb om mijn ziekte. Geen moment.

(eindredactie: Angeline Jansen)

De eenvoudigste manier om te reageren isvia facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Open op de klaplijst Reageer als en klik op Naam/URL. Voer je naam in en gebruik als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan gepubliceerd onder jouw naam

 

Het huwelijk is terug

Het  huwelijk zou verdwijnen, het was een ossefied structure, net als de gewoonte om je hoogleraren met professor aan te spreken. Wat ervoor in de plaats zou komen wisten wij niet. De cultus om de professor heen is spoorloos verdwenen, maar het huwelijk is helemaal terug.

Romantische plek

Dat mijn oudste zoon ging trouwen, is achteraf gezien niet zo vreemd. Hij en zijn vrouw willen dingen netjes doen, zoals het hoort. Zo werd ik een keer gecorrigeerd omdat ik een houten lepel aan een van de kinderen gaf om mee te spelen, in plaats van een stukje speelgoed dat daarvoor bedoeld was.

Dat hij zijn aanstaande ten huwelijk vroeg op een romantische plaats was niet zo verbazend, maar dat het huwelijk op een kasteeltje plaatsvond en dat haar vader haar moest weggeven wel. Even dacht ik dat ze de traditie volgde, maar dat was niet waar, want de vader moet traditioneel toestemming geven voor het huwelijk, maar daar was in dit geval geen sprake van. Ook was de bruid in verwachting, wat vroeger een schande was.

Door haar broer
Drie jaar later vertelde mijn een na oudste zoon dat hij zijn geliefde ten huwelijk had gevraagd, tijdens de wintersport in de sneeuw. De plechtigheid op het stadhuis was een formaliteit, maar vier maanden later vond de viering plaats, op een partyboerderij met speeches en alles. Omdat ik wegens mijn ziekte deze keer geen speech kon houden, had mijn zoon bedacht dat ik hem kon weggeven. Vervolgens werd het stel zogenaamd in de echt verbonden door haar broer, die dit deed met zoveel verve dat de plechtigheid op het stadhuis op de achtergrond raakte.

Roze koeken

Ook in mijn wijdere omgeving trouwen de kinderen de een na de ander, zodat op dit gebied van vermolmde structuren geen sprake kan zijn. Toen Angeline en ik gingen trouwen was dat omdat ik dan niet in militaire dienst hoefde, een andere reden was er niet. Wij trouwden op maandag omdat het dan gratis was. De plechtigheid was sober en naderhand gingen we koffie drinken met de twee getuigen. Bij wijze van traktatie namen we er roze glacé koeken bij. Vervolgens gingen we weer aan de studie. De ouders werden naderhand op de hoogte gebracht. We waren voorlopers, op een toestand die nooit is gekomen. 

(eindredactie: Angeline Jansen)

De eenvoudigste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveldtevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Open op deklaplijst Reageer als en klik op Naam/URL. Voer je naam in en gebruik als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan gepubliceerd onder jouw naam