Spanning op de camino

Misschien is het feit dat ik 500 km camino heb gelopen de reden dat ik het gelijknamige boek De Camino zo waardeer. Hoewel het in Frankrijk speelt, waar deze pelgrimstocht  traditioneel begint, voel ik de onbezorgdheid van de wandeling. Ik liep eindeloos langs de kale graanvelden die de Spaanse hoogvlakte bedekken; de schrijfster Anya Niewierra loopt over de hoogvlakte en de bossen van centraal Frankrijk.  

Bosnië-Herzegowina
De hoofdpersoon worstelt met de zelfmoord van haar man, terwijl hij in z’n eentje bezig was de camino te lopen. Bij de begrafenis van haar man in Bosnië blijkt dat hij onder een valse naam heeft geleefd, al die tijd. De man met wie ze twee kinderen heeft en twintig jaar heeft samengewoond, was plots een vreemde geworden. Waarschijnlijk had hij iets te verbergen wat hij als militielid had gedaan in roerige tijden, waarvoor hij nu de gevangenis in zou moeten.

Verward en vol vragen besluit ze haar mans camino te lopen door te overnachten op dezelfde adressen als waar hij heeft geslapen en door op dezelfde tijd als hij op die plaatsen te zijn, precies een jaar later. Gaandeweg ontdekt ze dat zij verliefd was geworden op een  man die haar wilde vermoorden, maar dat bij nader inzien niet heeft gedaan. Zo krijgt het boek toch een happy ending.

Wandelritme
Ik heb als nieuwsberichten-redacteur eindeloos berichten gemaakt over het uiteenvallen van Joegoslavië en de strijd in Bosnië in het bijzonder. Ze heeft zich goed verdiept in de verschrikkingen die daar plaatsvonden en ze weet het ritme van de camino overtuigend te brengen. In tegenstelling tot mijn camino, kende haar wandeling tal van onverwachte gebeurtenissen, omdat haar verhaal bovenal een thriller is. Zo ontmoet zij Nicolas op wie zij verliefd wordt en die tegen haar zegt: “Je mag aan alles twijfelen, Lotte, maar twijfel niet aan mijn liefde voor jou, wat er ook gebeurt. Zijn stem trilde en tranen welden opnieuw op in zijn ogen.”

Dit soort sentimentele dingen heeft de schrijfster vaak. Het lijken clichés, maar zeggen mensen niet allemaal dat soort dingen tegen elkaar, behalve dan Angeline en ik in de eerste twintig jaar van onze verhouding. Ik heb wel spijt van onze rationele instelling, maar het is zoals het is en we waren toen andere mensen dan nu. 

Tranen
Ik merk dat ik sentimenteler word, naarmate de dood nadert. Misschien dat het boek mede daarom mij zo aangreep. Een vriend die hier het weekend was, en die in dezelfde leeftijdsklasse valt, was elke dag wel een keer in tranen. 

Misschien moet ik dergelijke boeken meer lezen. Naarmate mijn ziekte vordert kies ik ook dunnere boeken. Dit boek is eigenlijk een slecht voorbeeld van wat ik een ideaal boek vind, want het telt meer dan driehonderd pagina’s en bevat veel informatie. Niet alleen over Bosnië  en de camino heeft de schrijfster zich goed gedocumenteerd, maar ze heeft ook kennis van chocola verworven, want haar hoofdpersoon is chocolademaakster. Het is een spannend boek waar ik doorheen getrokken ben door het verhaal. 

Eenvoudige boeken zal ik lezen met veel sentiment en naderhand als ik het lezen niet meer machtig ben, zal ik boeken beluisteren. Naarmate ik vertraag, zal ik dichter bij het tempo van de luisterboeken komen, die ik nu nog te langzaam vind. 

(eindredactie: Angeline Jansen)

De eenvoudigste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Open op de klaplijst Reageer als en klik op Naam/URL. Voer je naam in en gebruik als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan gepubliceerd onder jouw naam