Sinds ik door mijn ziekte CBS niet meer zelfstandig kan fietsen, maak ik een ochtendwandelingetje in mijn eentje. Zo begint iedere dag met een avontuur. Het is verbazend hoeveel stress een man kan hebben in slechts tien minuten! De rest van de dag ga ik alleen naar buiten aan de hand van Angeline of wie dan ook aanwezig is. Nooit alleen.
Relatief veilig
Mijn ochtendwandeling is veilig in de zin dat ik zoveel mogelijk langs muren loop en als die er niet zijn struiken of grasvelden waar ik naar rechts kan vallen. Volgens Angeline val ik het vaakst daarheen, terwijl ik me rechts niet kan opvangen wegens de ziekte. Die maakt mijn rechterzijde onhandig en traag. Angeline wijst erop dat ik ook vaak achterover dreig te vallen, maar daar is niks aan te doen en denken we niet over na. Ik heb aan een helm gedacht, maar ik vind dat ik daar nog niet aan toe ben. Het veiligst zou zijn om in een stoel te zitten en tv te kijken. Dat doe ik al geruime tijd 's avonds, maar 's middags wil ik ook graag iets anders doen, zoals in het park wandelen en of duofietsen met Angeline.
Langs de muur
Ik begin mijn wandeling door langs de muur van mijn flat te lopen, overigens zonder die aan te raken. De eerste passen ben ik nog onzeker, gezien de watten in mijn hoofd, maar als ik tempo krijg, ontstaat er vertrouwen in de onderneming.
De muur eindigt echter in een een sierbosje, waaromheen ik rechts afsla. Ik heb dan geen steun meer van de muur als ik die nodig zou hebben. De bossages staan dan aan de rechterkant en aan de linkerkant is er een stille straat. Wellicht wegens het hoge rollatorgehalte in de wijk, zijn er in de eerste twee straten aflopende uitsparingen gemaakt in de stoeprand, die ik gebruik, al moet ik daarvoor iets verder lopen. Dan kom ik bij een van de vaarten die de wijk doorsnijden. Langs zacht gras loop ik daar langs. Ik vermijd om naar het water te kijken waarop interessante watervogels te zien zijn. Ik houd mijn ogen op de bestrating gericht, zoals steeds. Hier ben ik het bangste om te vallen.
Dan koffie
Enigszins gerustgesteld steek ik twee straten over en sla dan een doorgaande weg in waarvan de stoep gelukkig rustig is of zelfs verlaten. Ik loop nog steeds langs bossages die hier als tuin fungeren. Weldra komt een gastvrij bankje in zicht, waarop ik nooit ga zitten, want ik weet niet of ik van de bank weer overeind kan komen.
Op een gegeven moment ga ik rechtsaf een breed voetpad op en kom dan weer bij het water wat hier overbrugd is. Nu arriveer ik bij twee onbebouwde maar zorgvuldig betegelde open plekken, die ik zeer vrees. Wanneer ik die gepasseerd heb, sla ik nogmaals rechtsaf en kom in mijn eigen portiek. Boven gekomen zet ik dan een pot koffie. Die heb ik rijkelijk verdiend.
(eindredactie: Angeline Jansen)
De eenvoudigste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Open op de klaplijst Reageer als en klik op Naam/URL. Voer je naam in en gebruik als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan gepubliceerd onder jouw naam
Geen opmerkingen:
Een reactie posten