Juist grote klussen ontspannen aanpakken

De grootste uitdaging bij het schrijven is voor mij om het licht te houden. Mijn roman gaat de planeet immers niet redden; het klimaatvraagstuk komt zelfs niet ter sprake. Evenmin zal het verhaal de ogen van het publiek openen voor de absurditeiten in het bankwezen, die uitgebreid aan de orde komen. Het schrijven van dit boek is allereerst een hobby, zoals hardlopen of yoga. Bij het hollen sleep ik me bij tijden amechtig voort, naar lucht happend als een vis op het droge. Tijdens de yoga-oefeningen krijg ik loodzware armen die ik met mijn laatste krachten hoog houd tot de leraar zegt dat ik ze mag laten zakken. Bij een hobby hoort stress, maar met mate. 

Kwetsbare schepping
Afgelopen maandag had ik de laatste meelezer op bezoek. Het was de 29-jarige partner van mijn oudste zoon. Al mijn meelezers zijn vrienden of familieleden, die bereid zijn mijn tekst van commentaar te voorzien. Dat begint met lovende woorden. Vervolgens zet men het ontleedmes diep in mijn kwetsbare schepping en legt de zieke plekken bloot. Soms gaat het om smaakkwesties: roepen zestigjarigen echt “shit” en “fuck” en zo ja, horen zulke woorden in een roman thuis? Andere verbeterpunten zijn echter onweerspreekbaar: door geschuif met scènes komt bijvoorbeeld eerst de dramatische uitvaart, dan pas het overlijden van de betrokkene. Het kortste hoofdstuk is vier pagina’s A4, het langste telt er twintig. Onevenwichtig. Daar moet ik iets aan doen.

Altijd vakantie
Het is vreemd, maar pas nu dringt tot me door dat het verwerken van de feedback een enorme klus is. Dit werk komt bovenop het tijdig zoeken naar de beste publicatiemogelijkheid. Beide vereisen creativiteit. In de journalistiek gaat creativiteit goed samen met externe tijdsdruk. Bij mijn huidige schrijverij komt de druk van mijn eigen ongeduld en dat doodt de creativiteit.
Het heeft voor mij geen zin om tijdens lange dagen achter de pc de juiste zin te zoeken of een spannende brief aan een uitgever te bedenken. Schrijven doe ik het beste onbewust, in mijn hoofd, en dan tik ik tot mijn hoofd leeg is.
“Misschien moet ik mijn leven als een vakantie beschouwen,” zei een gestreste vrouw woensdag op yoga. Als ik dat kon! Beetje planten verzorgen, stukje wandelen, allemaal in vacantiemodus zodat de geest kan broeden. Vervolgens gaan zitten en uittypen wat bij me is opgekomen. Dat duurt ook maar een uurtje of twee en dan heb ik opnieuw vrij. Het kon zo simpel zijn.    

Het reactieveld onder dit blog komt tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld. Je kunt me natuurlijk mailen op michiel.nooren@outlook.com