Graag een storyboard als Kerstcadeau

Het is herfst en tussen de buien en de stormen komt het einde van het jaar in zicht. Dan zal het land kaal en koud zijn en heb ik, Inch´Allah, 100 pagina´s met scènes uit het leven van Diederik. Dit manuscript wordt door de meelezers bekeken en van commentaar voorzien. De ergste inconsequenties, ongeloofwaardigheden en overbodigheden komen dan aan het licht. Ook zal na die analyses duidelijk zijn wat de sterke punten zijn van het verhaal. En vervolgens? 

Artiest of administrateur?
Misschien moet ik een huisje huren op een woest eiland als La Gomera en me door lange wandelingen en diepe meditaties openstellen voor het Grote Inzicht, maar zo ben ik niet, dat is iets voor artiesten. De administratieve aanpak past mij beter.
Er zijn drie thematische spanningsbogen in Te grijs: de ontwikkeling van Diederiks gezondheid, van zijn huwelijk en van zijn maatschappelijk functioneren. Die spanningsbogen lopen door het hele verhaal en hebben subboogjes in ieder van de pakweg 12 hoofdstukken.
Door in december alle pakweg 36 scènes een plek te geven op deze landkaart, krijg ik een story board met de structuur van mijn boek. Een geweldig Kerstcadeau zou dat zijn. In januari begin ik vervolgens de stukjes te harmoniseren en ontbrekende scènes toe te voegen. Uiteindelijk ligt er in september een strak georganiseerd, soepel lopend verhaal. Nogmaals, Inch’ Allah, als de Muze het wil.

Leven geen hobby
Intussen moet ik nog gewoon produceren. Ik werk nu aan de scène waarin Diederik en Claudia op het strand van het al genoemde Canarische eiland La Gomera hun huwelijk evalueren.
“Het strand is een smalle strook lavazand tussen rotsmuren en een ziedende zee. Af en toe klinkt boven het gebulder van de golven het gezang van Duitse hippies die een ritueel opvoeren voor de zonsondergang.
“Ik kan zo niet door met je” zegt Claudia. “Ik wil een partner die me blij maakt, die me het gevoel geeft dat ik een leuk mens ben, een aantrekkelijke vrouw. Die me het gevoel geeft dat het leven fijn is of althans de moeite waard. En jij doet dat niet.”
Ze kijkt hem aan, geschrokken van haar eigen woorden. De Duitsers lopen nu achter elkaar in een kring over het zand. Een van hen heeft een klein kind op de schouder dat uitgelaten mee kraait.
“Zo wil ik me voelen als ik bij je ben. Af en toe. Nooit is te weinig.” zegt Claudia en begint te huilen. Diederik trekt haar tegen zich aan en mompelt over haar haren heen:
“Leven is niet mijn hobby. Sorry.”

Het reactieveld komt tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Probleem met plaatsing? Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Alleen je naam komt in het reactieveld. Het reactieveld komt tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Probleem met plaatsing? Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Alleen je naam komt in het reactieveld.