Voor het eerst in lange tijd was ik weer gegrepen door een roman.
Ik had al een afspraak met de oogarts, maar ging ervanuit dat het probleem in
het verval van de hersenen zat. Het omzetten van letters in woorden en zinnen vereist
heel wat hersencapaciteit en ooit wordt dat te moeilijk. Maar nu nog niet,
bleek tijdens de vakantie. De geheime geschiedenis (1993) van Donna Tart
liet mij niet meer los. Het boek telt 596 pagina’s en ik lees tegenwoordig langzaam
en grondig. Ieder moment dat ik me niet moeizaam hoefde aan te kleden of me door
de groene heuvels naar Nice of Cannes liet rijden, was ik met de geschiedenis bezig.
Het boek is slecht qua verhaal en compositie. De zelfmoord van het personage Henry komt uit de lucht vallen. Hij schiet zich door het hoofd met het pistool dat hij had ontworsteld aan een doorgedraaide vriend die zijn vriendengroep bedreigde. Zijn vriendin en minnares is erbij.
Het boek bevat twee stijlbreuken. Het begint met een staccato beschrijving van
de moord op Bunny, een studiegenoot van de hoofdpersoon Richard Papen. Vervolgens
gaat de roman pas echt van start met het verhaal van Richards ongemak in een afwijkend
milieu en de belevenissen van Henry’s vriendenkring waarbij hij zich aansluit. Ook
de moord en de reacties daarop worden uitgebreid en boeiend verteld. Tot slot
komt er een veel zakelijker hoofdstuk met wat er van alle met name genoemde
collegestudenten geworden is. Dat deel heeft de stijl van een opsomming.
Goede lezers
Ik haalde de personages door elkaar, nog op het eind. Terwijl ik toch met
fascinatie van hun daden in het niet bestaande Hamden College in het landelijke
USA-staatje Vermont kennis nam. Misschien omdat ik graag opgenomen werd in een geïsoleerde
studentenwereld waarin alles mogelijk was en alles dus spannend. Zelf heb ik
warme herinneringen aan mijn studietijd en ik zal de enige niet zijn. Intussen
ben ik halverwege Tirza (2010) van Arnon Grunberg. Tirza’s rare pap fascineert
me net als de vriendengroep in De geheime geschiedenis. Er zijn veel
goede boeken. Of ik ben na een afwezigheid van maanden terug in de Gemeenschap
van Lezers.
De eenvoudigste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het
reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen.
Open op de klaplijst Reageer als
en klik op Naam/URL. Voer je naam in
en gebruik als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan gepubliceerd onder jouw naam
Geen opmerkingen:
Een reactie posten