vrijdag 19 januari 2018

Meeslepend verhaal over saaie vorstin

Ik geloof dat ik de laatste Nederlander ben die Netflix heeft genomen en naar The Crown kijkt. Met veel genoegen, trouwens. De makers stonden voor een grote uitdaging. Tijdens de regering van Elisabeth II zijn de Duitsers verslagen, is het Britse wereldrijk verloren gegaan en werd Groot-Brittannië een moderne monarchie. De Kroon, de Koningin dus, speelde daarin echter geen rol. Ook als persoon was ze kleurloos. Onze koningin Wilhelmina regeerde mee, Juliana ontsnapte geregeld aan het protocol, Beatrix was een scherpzinnige vorstin met visie. Elisabeth wist alleen wat af van paarden en honden en deed haar plicht.


Ruige leegte
Toch hebben de makers van The Crown in Elisabeth II een dramatisch verhaal gevonden. Ze kwam op de troon als 26 jarige vrouw, niet bijster snugger, laag geschoold en zonder veel warmte of charme. Wel had ze ambitie en daarin lag het verhaal, het centrale thema. De hofhouding dempt ieder initiatief van haar, premier Churchill en de andere politici lopen beleefd buigend over haar heen. De meeste mensen in haar positie waren snel afgeknapt en vertrokken naar de ruige leegte van de Schotse hooglanden. Elisabeth II bleef overeind en vond een manier om haar plichten als koningin te vervullen.
 
Thee en kraamhulp
Een dergelijke dramatische lijn zoek ik voor Te grijs. Het liefst had ik de methode van Hella Haasse (Oeroeg 1948, Heren van de thee 1992) gevolgd. Zij piekerde net zo lang tot de vorm van het verhaal haar ineens te binnen schoot. Deze efficiënte aanpak was voor haar de enig mogelijke: “Ik kan niet alvast het een en ander op papier zetten, een beetje experimenteren... niets lukt me.” Tot ze ziet wat ze eigenlijk wil vertellen.
Ik zelf heb het licht niet gezien. Ik ben gaan schrijven en heb nu tweehonderd pagina’s “losse flarden” zoals thrillerschrijfster Esther Verhoef (Rendez-vous 2006, De kraamhulp 2014) dat noemt: gedachtes, dialogen, sfeertekeningen. Net als ik produceert ze die flarden op intuïtie. Pas later ontdekt ze het verhaal en begint “het grote schrappen”.
 
Diederik II
Gezien de productie van Verhoef bereikt ze die fase binnen een redelijk tijdsbestek. Het kan ook anders. Gabriel García Marquez zocht 5 jaar naar de juiste toonzetting voor Honderd jaar eenzaamheid (1972). Toen dacht hij plotseling aan het uitgestreken gezicht waarmee zijn grootmoeder haar volstrekt ongeloofwaardige verhalen vertelde. Toen wist hij hoe hij zijn eigen verhaal wilde vertellen en schreef een meesterwerk.
Dat hoop ik natuurlijk ook te doen, maar eerst moet ik het drama vinden van de ouder wordende bankemployé Diederik. In feite een saaie man die met moeite het hoofd boven water houdt. Een beetje zoals koningin Elisabeth II.

Het reactieveld onder dit blog komt tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL:
www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld. Je kunt me natuurlijk mailen op michiel.nooren@outlook.com

1 opmerking:

  1. Wij kijken ook naar The Crown via Netflix, Michiel. Je bent de enige niet.
    Mooie serie en er komen allerlei situaties langs die ik mij herinner.

    BeantwoordenVerwijderen