Een he said, she said-story is een brug te ver

Ik heb niet de gewoonte om op mijn beslissingen terug te komen. Deze week kwam ik toch in de verleiding. De oorzaak was de knappe drie-paar-ogenconstructie in de thriller Het meisje in de trein (2015) van Paula Hawkins. De Britse schrijfster laat het verhaal vertellen door drie vrouwen die verbonden worden door hun liefde voor dezelfde man.
Het niet zo jonge, onvruchtbare “meisje” uit de titel, Rachel, passeert in de trage forensentrein haar voormalige rijtjeshuis waarin zij de nieuwe vlam van haar ex ontwaart, eerst zwanger, dan met baby. Vier huizen verderop wonen twee bijzonder aantrekkelijke mensen die in Rachels fantasie een droomhuwelijk hebben. Mede omdat Rachel haar ex-man stalkt, komt ze voor in de verhalen van de andere twee vrouwen. Die verschillen, maar over de feiten zijn ze het eens.
 

He said, she said-story
Even wilde ik Hawkins constructie gebruiken voor Te grijs. Toen hoorde ik van de Amerikaanse thriller Gone girl (2012) van Gillian Flynn. In haar twee eerdere romans schreef de auteur over mensen die zich niet kunnen binden. Gone girl (ook de titel van de vertaling) gaat over twee mensen die zich wél gebonden hebben, ze zijn getrouwd.
"I liked the idea of marriage told as a he-said, she-said story, and told by two narrators who were perhaps not to be trusted," zei Flynn. De echtelieden vertellen hun eigen verhaal, maar hun versies van de werkelijkheid verschillen nogal, mede omdat ze wat rommelen met de feiten.
 
Lastig realisme
Dat mensen in verschillende werkelijkheden leven, is natuurlijk realistisch, maar lastig voor de lezer en voor de schrijver. Als ik kies voor echte meerstemmigheid, moet ik een tweede subjectieve werkelijkheid creëren, namelijk die van Diederiks vrouw Claudia.
Bovendien wordt mijn boek over ouder worden dan het verhaal van een huwelijk uit de mond van beide partners. Relationele verwikkelingen zijn nu al het deel van het verhaal waar ik het meest mee worstel, ook al laat ik het met gezag door één persoon vertellen. Ondanks eigen ervaring, vind ik het heel lastig om uit te leggen waarom twee mensen hun levens vervlechten. Flynns visie op het huwelijk bemoedigt me niet. Zij noemt het huwelijk the ultimate mystery.

Het reactieveld onder dit blog komt tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld. Je kunt me natuurlijk mailen op michiel.nooren@outlook.com