HhhH-achtige raadseltitels? Nein Danke

Kritiek leveren is moeilijk, ook in een professionele omgeving. In een toch hard beroep als de journalistiek motiveren eindredacteuren het niet plaatsen van stukken vaak door ruimtegebrek als gevolg van plotselinge nieuwsgebeurtenissen en onverwachte advertenties. Ingrepen in de broodtekst en de kop krijgen een esthetische motivatie: “zo loopt het mooier” en ”het vult nu beter uit”.

Snor weggezwegen
In de privésfeer is het helemaal moeilijk een duidelijke mening te krijgen. Zo heb ik onzichtbaar voor de lezer een groot deel van het jaar met een snor op mijn gezicht dit blog zitten tikken. Hij ontstond toen ik me door een verwonding aan de bovenlip niet kon scheren en mijn vrouw vond hem cachet geven aan mijn wat tanige gezicht. Zij moet er tegen aankijken, dus ik liet hem tot wasdom komen. Zelf vond ik het niks. Mijn vrienden en kinderen reageerden zo neutraal op mijn vragen om hun oordeel, dat ik pas na maanden besefte hoe overweldigend het gebrek aan bijval was. Ik ben nu weer snorloos, tot verdriet van mijn partner.

Himmlers HhhH
Een lange inleiding van een belangrijke kwestie: de titel van mijn boek. Na anderhalf jaar begin ik te beseffen dat niemand enthousiast was over Te grijs. Eén vriendin zei “dat deze titel de lading wel leek te dekken”, aangezien het verhaal gaat over een oudere werknemer in het bankwezen. Begeesterd klonk ze niet. Zij vond de mooiste zin in het verhaal de uitspraak van een zeevisser: ”de gul is onder de kust” en betreurde dat die zin over het verhaal niets zei. Toch kan zo’n zin als titel aanslaan, neem Bonita Avenue. Die titel van Buwalda’s boek is puur op klank gekozen. En wat te denken van Laurent Binets HhhH? Dat dit staat voor Himmlers hirn heisst Heydrich weten alleen Derde Rijk-experts. Nee, die titel was door al mijn vrienden begroet met een oorverdovend stilzwijgen.