Hoofdpersonen willen meer maanlicht en violen

Het creatief proces verloopt moeilijk, dus besloot ik donderdag het voorbeeld van de professionals te volgen. Werken in de kroeg, Jean Paul Sartre (De walging) deed het, Sándor Márai (Gloed) deed het en tegenwoordig doet iedereen het. Dus ik zat met mijn laptop in het café, capuccino naast me, want het was nog veel te vroeg voor drank. Op een gegeven moment kwam een stel binnen, druk in gesprek. De man was lang en slank, een intellectueel type met een glasbrilletje zoals oudere mannen dragen. Zijn trui met capuchon verried een verlangen naar verloren jeugd. De vrouw had een gemiddelde lengte, kort kapsel, rood jasje, grijze broek van leerachtige stof, laarsjes. Vooral die beetje wijde broek kwam me bekend voor.

 
Uw hoofdpersoon, aangenaam
Ik probeerde me weer te concentreren op mijn samenvatting van de feedback op Te grijs, maar werd steeds meer afgeleid omdat het tweetal voortdurend in mijn richting keek. Tenslotte zei de man iets tegen de vrouw en kwam naar me toe.
“U bent toch Michiel Nooren? U lijkt op die man uit het blog, maar uw snor maakt me onzeker.”
Ik stond op en gaf hem een hand.
“Michiel. En u bent?”
“Diederik. Ik ben uw hoofdpersoon en dat ...,” hij wenkte naar de vrouw om zich bij ons te voegen, “is mijn vrouw Claudia.”

Onwennig zwijgen
Even zaten we onwennig te zwijgen. Toen zei Claudia: “Raar eigenlijk dat u ons niet meteen herkende.”
Ik kon dat alleen maar bevestigen. Me strak aankijkend met haar blauwe ogen ging ze voort:
“Uw meelezers vinden ons na 111 pagina’s nog steeds onbestemd. Dat ik bitchy ben, dat wordt wél steeds benadrukt.”
Meteen mengde Diederik zich in het gesprek:
“Dat valt wel mee, schat. En ik ben vaak irritant met die lange, sombere verhalen...”
”Ik bén soms onaardig, “ onderbrak ze hem. ”Dus dat mag u laten staan, dat is gewoon zo. Maar waar Rik en ik moeite mee hebben is de beschrijving van ons huwelijk.”
Tot mijn verbazing begon ze te blozen.
“We missen de romantiek,” kwam Diederik haar te hulp. “Want die is er wel. Daarom blijven we bij elkaar.”

Zoiets als met Iris
Ze keken me vragend aan, hand in hand, verlegen met hun intieme verzoek en ik hield van ze, ook al kende ik ze nog niet zo goed.
“Meer scènes met maanlicht en violen. Meer huwelijksgeluk. Dat moet kunnen. In principe kan ik jullie alles geven wat je hartje begeert. Topbanen, rijkdom, roem.”
Tegelijkertijd knikten ze nee, dat hadden ze allemaal niet nodig.
“Ik heb wel een suggestie,” zei Claudia en bloosde opnieuw. ”Zo’n bedscène als met Iris, dat zou ik leuk vinden.”
“En ik ook,” viel Diederik haar bij. “Liever niet in datzelfde congrescentrum, natuurlijk.”
“Maak je geen zorgen,” zei ik. “Ik bedenk wel een prachtige plek.”
Opgelucht stonden ze op om afscheid te nemen.
“Mag ik u kussen?” vroeg Claudia.
“Zeker,” zei ik. “En je mag me ook tutoyeren.”
En eindelijk begon ik een beetje van haar te houden.
  
Het reactieveld komt tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Probleem met plaatsing? Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Alleen je naam komt in het reactieveld. Het reactieveld komt tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen.