Het lachen is mij vergaan

Vroeger stond ik er om bekend dat het met mij altijd lachen was.Tegenwoordig is het lachen me vergaan. Niet alleen omdat ik ziek ben; ook de politiek heeft mij minder vrolijk gemaakt.

Doodgezwegen
Het gaat mij niet om het electorale succes van Geert Wilders. Een ruime meerderheid van de kiezers vindt instroom van asielzoekers een probleem en de politiek heeft niet naar hen geluisterd. Wellicht omdat het geen groot probleem is en omdat de zaak gevoelig ligt in het buitenland. Wat de reden ook moge zijn, het publiek voelt zich gepiepeld en heeft de PVV de grootste partij gemaakt. 

Wat nieuw is, is dat je over dit vraagstuk niet kan praten, ook niet als je juist meer buitenlanders wilt toelaten. 

Gekoppeld
Hetzelfde geldt voor het klimaatprobleem. Zelfs het vragen naar de omschrijving daarvan wekt al wantrouwen. Verder zijn het klimaatprobleem en kernenergie onlosmakelijk verbonden. Zelfs met hen die geloven dat het vijf voor 12 is voordat het land zal overstromen, is kernenergie onbespreekbaar.

Complicerende factor hierbij is dat klimaat en de komst van buitenlanders door de PVV aan elkaar gekoppeld zijn, wat tegenstanders van die partij al snel doet vermoeden dat de keuze voor kernenergie automatisch betekent dat je tegen buitenlanders bent en omgekeerd.

Dakloos
Het milieuprobleem heeft mij politiek dakloos gemaakt. Jarenlang heb ik gestemd op D66 omdat dit het redelijk alternatief was. Mede door Rob Jetten is de partij  veranderd van een pragmatische partij in een getuigenispartij, die koste wat het kost Nederland tot voorbeeld voor de rest van de wereld wil maken waar het zijn versie van de energietransitie betreft. Massaal hebben de kiezers Jettens partij de rug toegekeerd, inclusief ondergetekende. Dat was zo gepiept; nieuwe vrienden maken is een kwestie van jaren. 

(eindredactie: Angeline Jansen)

De eenvoudigste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Open op de klaplijst Reageer als en klik op Naam/URL. Voer je naam in en gebruik als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan gepubliceerd onder jouw naam

Troonrede gemist

Toch vind ik dat die baard de koning niet flatteert, bedacht ik, terwijl ik naar de troonrede keek. Een deel van wat de monarch zou zeggen was al uitgelekt, maar ook in die gevallen is het belangrijk om precies te weten wat de regering van plan is, want de media geven vaak een vertekend beeld.

Doorgeefluik
De troonrede is ongetwijfeld een van de belangrijkste redevoeringen van het jaar. Al meer dan 200 jaar geldt de grondwettelijke plicht om de plannen van het kabinet bekend te maken. Aanvankelijk waren dit de plannen van de koning zelf, maar na 1848 kregen de ministers hun eigen verantwoordelijkheid en hun eigen taak en werd de koning steeds meer doorgeefluik van hun voornemens.

Onder de Republiek waren de Oranjes in hun paleizen slechts ambtenaren, die uitvoerden wat hen door de Staten-Generaal was opgedragen. Pas nadat Napoleon verslagen was, werd Nederland een koninkrijk en dat is het nog steeds, zoals moge blijken uit de troonrede die Willem Alexander uitspreekt.

Bitter weinig
Daarvan heb ik dit jaar bitter weinig meegekregen. Ik was al laat toen ik begon te kijken en meteen kwam er iemand binnen, die mij omstandig uitlegde waarom het beter was dit soort programma's op het journaal te bekijken. Toen ik dat gepareerd had door te zeggen dat ik de letterlijke tekst wilde horen, kwam iemand de kamer in die de televisie totaal negeerde en een verhaal begon te doen, dat in de verste verten niet met de troonrede in verband te brengen viel. Ik heb de televisie toen maar uitgedaan. De hoogtepunten zou ik wel op het journaal zien.

(eindredactie: Angeline Jansen)

De eenvoudigste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Open op de klaplijst Reageer als en klik op Naam/URL. Voer je naam in en gebruik als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan gepubliceerd onder jouw naam 

Hartslag boezemt vertrouwen in

Voor velen is het één van de live events, als je de hartslag van een nog niet geboren kind hoort. In mijn geval van mijn kleinzoon, gisteren.

Vereerd

Ik heb al twee kleindochters van mijn oudste zoon. Strikt genomen maakt het natuurlijk geen verschil of het een jongen of een meisje is, maar toch maakt het wat uit dat ik nu een stamhouder krijg. Het voelt compleet, a job well done.

Ik voelde mij vereerd toen mijn schoondochter vroeg of ik het hartje van haar kind wilde horen. Van mijn oudste zoon mocht ik zijn telg al in de armen sluiten toen zijn vrouw en hij  nog maar net van het ziekenhuis terug waren, Corona-epidemie of niet. Ik was de eerste, op de ouders, de andere grootouders en de vroedvrouw na. Een plechtig gevoel was het. Overigens maakte het mij toen niet uit of het een jongen of een meisje was. Het belangrijkste was dat mijn voortplanting geregeld was tot ver na mijn dood.

Zonder haast
Het hartje van mijn kleinzoon sloeg snel, maar zonder haast, het was vertrouwenwekkend. De ouders hadden het al vaak horen kloppen, maar voor mijn vrouw en mij was het de eerste keer dat we dit nieuwe leven hoorden.
Mijn zoon benadrukte dat het heel kwetsbaar was, de botten heel fragiel nog, een sterk hartje, maar nog nauwelijks vet en spieren. De komende maanden zal dat veranderen, zodat hij als een sterke baby ter wereld zal komen, en in zijn eerste uren de droogte en de kou van deze ruige wereld kan weerstaan.   

Ouders hebben bewust of onbewust een idee wat hun kind moet presteren in het leven. Grootouders hebben daar niets mee te maken. Gelukkig.

(eindredactie: Angeline Jansen)

De eenvoudigste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Open op de klaplijst Reageer als en klik op Naam/URL. Voer je naam in en gebruik als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan gepubliceerd onder jouw naam

Kinderen worden schaars goed

De meeste vrouwen willen uiteindelijk kinderen. Zo rond hun 30e begint de biologische klok bij de meesten te tikken. Ze beseffen dat een aanzienlijk deel van de vruchtbare jaren achter hen ligt en hebben een partner voor het leven gevonden. Een aanzienlijke minderheid is nog niet zover of heeft twijfel aan de voortplanting as such.

Ingrijpend 
Het besluit om kinderen te nemen is zoals bekend ingrijpend. Meestal loopt de loopbaan schade op, terwijl de zwangerschap en de bevalling ook al geen feesten zijn. Bovendien is kinderen krijgen geen eenvoudige zaak. Zwanger worden duurt meestal langer dan verwacht en regelmatig  komt het er helemaal niet van. Behalve een anticlimax is dat ook een blijvende gebeurtenis, want je hebt je voorbereid op een ander leven, dat zich toch niet voordoet. Het is als met verliefdheid: het is makkelijk om verliefd te worden, maar het is moeilijker om er vanaf te komen.

Mislukt
Vroeger was het vanzelfsprekend om kinderen te krijgen en was een kinderloos huwelijk een mislukking, wat meestal aan de vrouw werd toegeschreven, tenzij de man overduidelijk faalde in zijn mannelijke plicht. Het huwelijk was ook in andere opzichten zakelijker. Doordat de mannen- en de vrouwenwereld goeddeels gescheiden waren, verwachtte niemand moonlight and violins van het samenleven van man en vrouw. Het ging erom een goede man te trouwen die zijn echtgenote respecteerde, wat onder andere inhield dat hij zijn vrouw niet voordurend lastig viel met zijn vleselijke lusten.

Samenleven
Dat is allemaal veranderd sinds man en vrouw kunnen samenleven in hartstocht, zonder dat er kinderen van komen. Dat stelt dat de mensen - en met name ambitieuze vrouwen - voor een keus tussen werk en moederschap die vroeger niet bestond. Het tijdstip valt bovendien ongelukkig, omdat de meeste mensen dan hun loopbaan hebben gekozen en daarin verder willen komen.

Nu is het zo dat vrouwen die uit de kinderen zijn meer in trek zijn dan jonge meiden, omdat zij verantwoordelijkheid hebben gedragen. Dat neemt niet weg dat ze kampen met de tijd die de meeste mannen in hun loopbaan hebben geïnvesteerd, maar die zij hebben besteed aan de opvoeding van de kinderen, met wie zij door de zwangerschap een intensievere band hebben dan mannen.

Toch doen
Ondanks die onderbreking van het carrièrepad besluit een meerderheid van de vrouwen nog een kind te nemen. Wel beperken ze het aantal tot 1 of 2, wat tot een internationale krimp van de bevolking zal leiden. Jonge mensen worden schaars en daardoor kostbaar. Dit zal vroeg of laat de waardering voor het moederschap opstuwen, ook financieel.

(eindredactie: Angeline Jansen)

De eenvoudigste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Open op deklaplijst Reageer als en klik op Naam/URL. Voer je naam in en gebruik als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan gepubliceerd onder jouw naam