Eenzaamheidsrisico
Om het schrijversbestaan niet te eenzaam te maken, houd ik voortdurend rekening met eventuele fallout van mijn tekst. Zodra een personage teveel lijkt op iemand uit mijn omgeving, plak ik baarden en snorren, verf haren of geef mensen kleren aan die ze nooit zouden dragen. Helaas heb je vaak niet meteen in de gaten op wie je een scène modelleert.
Om het schrijversbestaan niet te eenzaam te maken, houd ik voortdurend rekening met eventuele fallout van mijn tekst. Zodra een personage teveel lijkt op iemand uit mijn omgeving, plak ik baarden en snorren, verf haren of geef mensen kleren aan die ze nooit zouden dragen. Helaas heb je vaak niet meteen in de gaten op wie je een scène modelleert.
Triest
afscheid
Zo beschreef ik deze week de crematie van een oude vriend van Diederik. Op de foto zie je dat ik research heb gedaan naar het afscheid en verdrietverwerking. Het werd een heftige scène. De man, slachtoffer van een uitgesproken nare aandoening, had geen vaste partner en geen kinderen. Behalve de buurvrouw was er in de afscheidsruimte alleen een groepje oude vrienden, die hem al jaren uit het oog waren verloren. De begrafenisondernemer vergiste zich in de naam van de dode. Er was geen koffie met cake, laat staan drank, om financiële redenen.
Zo beschreef ik deze week de crematie van een oude vriend van Diederik. Op de foto zie je dat ik research heb gedaan naar het afscheid en verdrietverwerking. Het werd een heftige scène. De man, slachtoffer van een uitgesproken nare aandoening, had geen vaste partner en geen kinderen. Behalve de buurvrouw was er in de afscheidsruimte alleen een groepje oude vrienden, die hem al jaren uit het oog waren verloren. De begrafenisondernemer vergiste zich in de naam van de dode. Er was geen koffie met cake, laat staan drank, om financiële redenen.
Onverwachte
terugkeer
Ik moet zeggen dat ik de ogen amper droog hield terwijl ik zat te tikken. Ineens ging de telefoon. Meteen toen ik de stem hoorde, besefte ik wie model had gestaan voor de hoofdpersoon in de scène. Wat moest ik zeggen. Ik vroeg me net af hoe het met je ging? Terwijl ik zijn stoffelijke resten net met muzikale begeleiding achter een gordijn had laten verdwijnen. Ik stond met de mond vol tanden. Tenslotte zei ik: “leuk dat je belt. Ik zat net aan je te denken.”
Ik moet zeggen dat ik de ogen amper droog hield terwijl ik zat te tikken. Ineens ging de telefoon. Meteen toen ik de stem hoorde, besefte ik wie model had gestaan voor de hoofdpersoon in de scène. Wat moest ik zeggen. Ik vroeg me net af hoe het met je ging? Terwijl ik zijn stoffelijke resten net met muzikale begeleiding achter een gordijn had laten verdwijnen. Ik stond met de mond vol tanden. Tenslotte zei ik: “leuk dat je belt. Ik zat net aan je te denken.”
Het reactieveld komt tevoorschijn als je
klikt op Opmerkingen. Probleem met
plaatsing? Klik de klaplijst achter Reageer
als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Je Alleen je naam komt in het reactieveld.
Het valt jou gemakkelijk een emotionele band aan te gaan met de hoofdpersoon, zeg je, omdat die als twee druppels water op jezelf lijkt. Maar met de echtgenote heb je niets. Daar verwonder ik me over. Mij lijkt niets gemakkelijker dan haar te boetseren naar het beeld van jouw eigen echtgenote. Voilá, de band is er meteen.
BeantwoordenVerwijderenJe hebt gelijk: onze fantasie is beperkt. Hoe gek je het ook verzint, de werkelijkheid blijkt vaak nog veel gekker. Wat dat betreft kun je gewoon 'losgaan' in de wetenschap dat wat je bedacht hebt, ook voorkomt of kan voorkomen. En ondertussen boetseer je als een klein godje je eigen universum.
BeantwoordenVerwijderen