Absint en andere artiestendrugs

Daar zit ik dan, ’s ochtends vroeg met een fles groenige drank naast mijn pc. Ben ik verslaafd geraakt aan alcohol? Nee, ik doe een artistiek experiment. Veel kunstenaars hebben hun creativiteit ontketend door het drinken van absint, een sterke drank getrokken van de ook in Nederland voorkomende absintalsem-plant. Die concoctie neem ik nu tot me. Drinken is onmogelijk: het alcoholpercentage is 69%. Ik doe daarom suiker in een lepel, sprenkel er absint over en hap de lepel leeg. Zo deden de schilders Paul Gauguin en Edouard Manet het en de schrijvers Edgar Allan Poe en Oscar Wilde. Ik proef suiker met een lichte muntsmaak.
    

 

Legale speed
Een jaar lang heb ik vastgezeten met mijn roman. Nu ik weer goed bezig ben, vraag ik me  af of drugs me dat extra duwtje hadden kunnen geven. Filosoof en romancier Jean Paul Sartre (De wegen der vrijheid, 1945-49) gebruikte speed, naast grote hoeveelheden alcohol. Op dit dieet schreef hij vele boeken. Jack Kerouac (On the road, 1957) dronk margarita’s en nam (toen nog legale) speed terwijl hij op zijn tikmachine rammelde. Ernest Hemingway (The sun also rises, 1926) liep op cocktails en Scott Fitzgerald (The great Gatsby, 1925) op champagne, een gewoonte die zeker bijdroeg aan zijn voortdurende geldnood. Al deze mensen bleven veelzijdige schrijvers, dankzij of ondanks hun drankgebruik. 
  
Absint en mezcal
Het kan ook anders lopen, zoals Malcolm Lowry (Under the volcanoe 1947) laat zien. Hij zoop tequila en mezcal en zijn bekendste werk heeft dat drinken ook als onderwerp. In Nederland publiceerde Hafid Bouazza in korte tijd de romans Abdullah (1996), Momo (1998), De slachting in Parijs (2001) en Paravion (2004). Daarna begon hij te drinken en fors ook: uiteindelijk dagelijks 20 glazen bier per dag en een fles absint. Zijn productiviteit nam sterk af en zijn blik vernauwde. Zijn laatste roman (Meriswin,2014) gaat over een drinker die een delirium heeft. 
  
De Vermeerblik  
Iets vergelijkbaars gebeurde met Aldous Huxley (Brave New World, 1932). In de nadagen van zijn fantastische carrière nam hij het geestverruimende mescaline. Hij zag de bestaande kleuren heel scherp en ontdekte hele nieuwe. “Het lijkt nog het meeste op een Vermeer,” schreef hij enthousiast. “Dit is zoals je zou moeten zien.” De nieuwe kijk op de werkelijkheid tilde zijn romanproductie helaas niet tot nieuwe hoogten. Zijn verslag van het experiment, The Doors of Perception (1954) was wel een groot succes. Twintig jaar later inspireerde het muzikant Jim Morrison tot de naam van zijn band: The Doors (Light my fire, 1967)

Diederiks droom
Het voorafgaande maakt je niet blij. Altijd dronken zijn is een hoge prijs voor succes en steeds strak staan van de speed lijkt me ook niet fijn. Alleen die mescaline geeft het door mij gezochte Aha-moment. Ik kan me niet voorstellen waar je dat spul veilig zou kunnen kopen. Absint is niet te zuipen, dus dat valt ook af voor als ik weer vastraak.
Misschien moet ik de oplossing vlakbij zoeken. Net als de meeste schrijvers drink ik koffie tijdens het werk. Volgens Honoré de Balzac (Le pere Goriot, 1837) is zijn hele productie te danken aan continu sterke koffie drinken. Dus ik doe het al goed met die koffie en als ik vastloop, zet ik hem extra sterk. Van die hallucinogene plant in de absint voel ik nog steeds niks. Schrijven is gewoon voortakkeren met af en toe een bakkie troost. Af en toe is het niet belastend en beklemmend. Niks aan te doen.

In een aparte tekst-post volgt hoofdstuk 10 van Te grijs: Bijna ontslagen, gered in de lift
Het reactieveld onder dit blog komt tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld. Je kunt me natuurlijk mailen op michiel.nooren@outlook.com